Στο δεύτερο κεφάλαιο, ο Απόστολος Ιάκωβος μας μιλάει για το πώς πρέπει να συμπεριφερόμαστε στους συνανθρώπους μας. Ξεκινά με την εκκλησία και με τη σημασία που πρέπει να δίνουμε στους πλούσιους. Ο Θεός διάλεξε τους φτωχούς του κόσμου και τους έδωσε πνευματικό πλούτο. Αν εμείς εξακολουθούμε να κάνουμε διακρίσεις υπέρ των πλουσίων, αυτό σημαίνει ότι δεν καταλάβαμε καλά τα πράγματα και ότι δεν είμαστε σύμφωνοι με το ευαγγέλιο.
Να ξεχωρίζουμε τους ανθρώπους και να υποκλινόμαστε στον πλούτο είναι λάθος. Ο Θεός δεν υποκλίνεται στον πλούτο και θέλει και οι άνθρωποί του να μην υποκλίνονται. Το να μεροληπτούμε υπέρ συγκεκριμένων προσώπων είναι αμαρτία για το ευαγγέλιο, και όποιος το κάνει είναι ένοχος για το ευαγγέλιο και δε σώζεται. Επομένως, δεν πρέπει να ταπεινώνουμε τους φτωχούς και να εξυψώνουμε τους πλούσιους. Αυτοί καταδυναστεύουν τον κόσμο, και η εξουσία τους δεν έχει θέση στην εκκλησία του Χριστού, του Κυρίου της δόξης.
Να ζούμε και να συμπεριφερόμαστε γνωρίζοντας ότι θα κριθούμε από τον νόμο της ελευθερίας που κήρυξε ο Χριστός. Για αυτόν τον λόγο να είμαστε ελεήμονες, γιατί αν δεν είμαστε, δε θα βρούμε έλεος και εμείς στην κρίση. Αν όμως έχουμε έλεος, τότε έχουμε και παρρησία ενώπιον του Θεού και υπερβαίνουμε την κρίση.
Ας μη νομίζουμε πως θα σωθούμε χωρίς έλεος. Όσο και να λέμε ότι πιστεύουμε, άμα δε βοηθάμε τους συνανθρώπους μας και δε δίνουμε παρηγοριά στους γύρω μας δε σωζόμαστε. Αν δεν έχουμε έργα ελέους, η πίστη μας είναι νεκρή. Για αυτό λοιπόν ας δείχνουμε την χριστιανική μας πίστη από τα καλά μας έργα.
Άλλωστε και ο πατέρας μας ο Αβραάμ δικαιώθηκε ενώπιον του Θεού από τα έργα του, και η πίστη του βοηθούσε στα έργα του και τα έργα του έφτασαν την πίστη του στην τελείωση. Ο άνθρωπος δε γίνεται δίκαιος μόνο με την πίστη, αλλά από τα έργα του. Έτσι ακριβώς και η Ραάβ, η οποία αν και ήταν πόρνη, έγινε δίκαιη με τα έργα της. Χωρίς έργα, η πίστη είναι ένα νεκρό κουφάρι.
Διαβάζοντας τις Γραφές 