Ιακώβου, 3

Πάμε στο τρίτο κεφάλαιο όπου ο Απόστολος καταπιάνεται με κάτι πολύ σημαντικό. Πόσο δύσκολο είναι να ελέγξουμε τη γλώσσα μας! Όμως για τον Χριστιανό είναι μονόδρομος. Ο δρόμος για την τελειότητα περνάει μέσα από το να φτιάξουμε τον εσωτερικό μας κόσμο ώστε η γλώσσα μας να κάνει καρπούς γλυκούς, ευάρεστους στον Θεό.

Αχ Απόστολε Ιάκωβε, μακάρι να μας έλεγες αναλυτικά πώς θα φτάσουμε σε αυτό το σημείο, να μην πληγώνουμε και αδικούμε τους άλλους με τη γλώσσα μας! Γιατί πράγματι, ο πλούτος των εικόνων που χρησιμοποιείς σε αυτό το κεφάλαιο, εκφράζει γλαφυρά τη σημασία της γλώσσας και του λόγου και της συμπεριφοράς μας στους άλλους. Έτσι είναι, όπως τα λες!

Στη συνέχεια ο Απόστολος μιλάει για τη σοφία που δίνεται στον άνθρωπο ως δώρο από τον Θεό. Αυτή η σοφία είναι γεμάτη αγνότητα και ειρήνη, επιείκεια και ευπείθεια, έλεος και αγαθούς καρπούς, ανυπόκριτη. Και έρχεται ως καρπός της δικαιοσύνης σε αυτούς που φέρνουνε ειρήνη και κάνουν δίκαια έργα.

Σε αντίθεση με αυτή τη σοφία, που δίνεται από τον Θεό βρίσκεται ο επίγειος ζήλος των ανθρώπων, που πάει μαζί με καυγάδες και τσακωμούς και κακά πράγματα. Τέτοια σοφία δεν ωφελεί και απατάται όποιος υπερηφανεύεται για αυτήν. Η σοφία που έρχεται από τον Θεό φαίνεται από την καλή συμπεριφορά του ανθρώπου και από έργα πραότητας.

Ας μην μπερδεύουμε λοιπόν το ουράνιο φαινόμενο της σοφίας, που είναι καρπός της δικαιοσύνης και της ειρήνης, και αποτελεί δώρο Θεού, με τις δαιμονικές καταστάσεις που φέρνουν καυγάδες και κάθε κακία.

Αυτός λοιπόν είναι ο δρόμος. Κάνοντας έργα δικαιοσύνης και ειρήνης, σιγά σιγά, ο Θεός θα φτιάξει τον εσωτερικό μας κόσμο και θα μας δώσει σοφία που καρποφορεί.

Ιακώβου, 2

Στο δεύτερο κεφάλαιο, ο Απόστολος Ιάκωβος μας μιλάει για το πώς πρέπει να συμπεριφερόμαστε στους συνανθρώπους μας. Ξεκινά με την εκκλησία και με τη σημασία που πρέπει να δίνουμε στους πλούσιους. Ο Θεός διάλεξε τους φτωχούς του κόσμου και τους έδωσε πνευματικό πλούτο. Αν εμείς εξακολουθούμε να κάνουμε διακρίσεις υπέρ των πλουσίων, αυτό σημαίνει ότι δεν καταλάβαμε καλά τα πράγματα και ότι δεν είμαστε σύμφωνοι με το ευαγγέλιο.

Να ξεχωρίζουμε τους ανθρώπους και να υποκλινόμαστε στον πλούτο είναι λάθος. Ο Θεός δεν υποκλίνεται στον πλούτο και θέλει και οι άνθρωποί του να μην υποκλίνονται. Το να μεροληπτούμε υπέρ συγκεκριμένων προσώπων είναι αμαρτία για το ευαγγέλιο, και όποιος το κάνει είναι ένοχος για το ευαγγέλιο και δε σώζεται. Επομένως, δεν πρέπει να ταπεινώνουμε τους φτωχούς και να εξυψώνουμε τους πλούσιους. Αυτοί καταδυναστεύουν τον κόσμο, και η εξουσία τους δεν έχει θέση στην εκκλησία του Χριστού, του Κυρίου της δόξης.

Να ζούμε και να συμπεριφερόμαστε γνωρίζοντας ότι θα κριθούμε από τον νόμο της ελευθερίας που κήρυξε ο Χριστός. Για αυτόν τον λόγο να είμαστε ελεήμονες, γιατί αν δεν είμαστε, δε θα βρούμε έλεος και εμείς στην κρίση. Αν όμως έχουμε έλεος, τότε έχουμε και παρρησία ενώπιον του Θεού και υπερβαίνουμε την κρίση.

Ας μη νομίζουμε πως θα σωθούμε χωρίς έλεος. Όσο και να λέμε ότι πιστεύουμε, άμα δε βοηθάμε τους συνανθρώπους μας και δε δίνουμε παρηγοριά στους γύρω μας δε σωζόμαστε. Αν δεν έχουμε έργα ελέους, η πίστη μας είναι νεκρή. Για αυτό λοιπόν ας δείχνουμε την χριστιανική μας πίστη από τα καλά μας έργα.

Άλλωστε και ο πατέρας μας ο Αβραάμ δικαιώθηκε ενώπιον του Θεού από τα έργα του, και η πίστη του βοηθούσε στα έργα του και τα έργα του έφτασαν την πίστη του στην τελείωση. Ο άνθρωπος δε γίνεται δίκαιος μόνο με την πίστη, αλλά από τα έργα του. Έτσι ακριβώς και η Ραάβ, η οποία αν και ήταν πόρνη, έγινε δίκαιη με τα έργα της. Χωρίς έργα, η πίστη είναι ένα νεκρό κουφάρι.

Ιακώβου, 1

Ας περάσουμε σε μια άλλη επιστολή που αγαπώ πολύ, την επιστολή του Ιακώβου.

Ξεκινά ομολογώντας την πίστη του στον Θεό και στον Κύριο Ιησού Χριστό, χαιρετώντας τις δώδεκα φυλές του Ισραήλ που βρίσκονται στην διασπορά.

Από την αρχή βουτάει στα βαθιά. Όταν αντιμετωπίζουμε δυσκολίες, λέει ο καταπληκτικός αυτός άνθρωπος, να χαιρόμαστε, γιατί όλα αυτά οδηγούν στην τελείωση του ανθρώπου, δια της πίστεως και της υπομονής.

Στη συνέχεια βεβαιώνει πως αν ζητήσει κάποιος από αυτούς στους οποίους απευθύνεται η επιστολή από τον Θεό με απλότητα να του δώσει σοφία, θα τη λάβει, γιατί ο Θεός δεν εξουθενώνει τον άνθρωπο, αλλά ρίχνει το βλέμμα του με συμπόνοια σε αυτούς που τον παρακαλάνε και που Του δείχνουν εμπιστοσύνη.

Αυτή η κορυφή της σοφίας, ο Ιάκωβος, ο αδερφός του Κυρίου, συμβουλεύει και τους φτωχούς και τους πλούσιους για το πώς να ζουν για να αρέσουν στον Κύριο και να γίνουν τέλειοι. Οι φτωχοί να χαίρονται για τον πνευματικό πλούτο που τους δόθηκε, και οι πλούσιοι με την ταπείνωσή τους και όχι με τον πλούτο τους, γιατί ο πλούτος είναι παροδικός και δεν ακολουθεί τον άνθρωπο όταν αυτός πεθάνει.

Όπως το χορτάρι και τα λουλούδια μαραίνονται από τον ήλιο και πεθαίνουν, έτσι και ο ανθρώπινος πλούτος. Για αυτό τον λόγο οι πλούσιοι θα πρέπει να είναι προσεκτικοί να μην εμπιστευτούν τον πλούτο τους, που θα τον χάσουν ούτως ή άλλως, αλλά τον Θεό και να ζουν με ταπείνωση προς όλους. Όλοι είμαστε έργα του Θεού και αδέρφια μεταξύ μας.

Επανέρχεται ο Απόστολος στο ζήτημα των κακών και της υπομονής. Δεν πειραζόμαστε λέει από τον Θεό, αλλά από τη δικιά μας επιθυμία. Όλα τα καλά και όλα τα τέλεια δώρα έρχονται από τον Θεό, τον Πατέρα των Φώτων, ο οποίος θέλησε και μας γέννησε, για να γίνουμε αρχή των κτισμάτων του.

Ο φιλάνθρωπος και ελεήμων Θεός, ο οποίος δεν αλλάζει, αλλά μένει φιλάνθρωπος και ελεήμων εις τους αιώνες, Αυτός είναι πέρα από κάθε κακό, και δεν πειράζει κανέναν. Εμείς όμως, ακολουθώντας την επιθυμία μας, που μας δελεάζει, μπαίνουμε μόνοι μας σε πειρασμούς και κάνουμε την αμαρτία και γέννημα της αμαρτίας είναι ο θάνατος.

Ο Απόστολος συνεχίζει τις συμβουλές του, για να μας οδηγήσει στην τελειότητα. Να θέλουμε να ακούμε και να μαθαίνουμε, αλλά να μη βιαζόμαστε να απαντήσουμε και να οργηστούμε. Δεν οδηγεί η οργή στον Θεό. Γι’ αυτό ας βάλουμε στην άκρη την κακία και όλα αυτά τα άσχημα πράγματα που λερώνουν τις καρδιές μας και με πραΰτητα ας υποδεχτούμε τον έμφυτο λόγο που μπορεί να σώσει τις ψυχές μας.

Αλλά να μην ακούμε μόνο τον λόγο. Να κάνουμε πράξη αυτά που ακούμε. Η σωτηρία δεν έχει να κάνει με την ακρόαση ή την ανάγνωση λόγων, αλλά με την πραγματοποίηση των γραμμένων.

Αν κάποιος νομίζει πως είναι θρήσκος αλλά δεν μπορεί να χαλιναγωγήσει τη γλώσσα του, αυτός κοροϊδεύει τον εαυτό του και η θρησκεία του είναι μάταιη. Η θρησκεία που θέλει ο Θεός είναι να επισκεπτόμαστε τα ορφανά και τις χήρες όταν πενθούν, κρατώντας τους εαυτούς μας καθαρούς από τον κόσμο.

Μεγάλε Άγιε Ιάκωβε, σε ευχαριστώ για τη σοφία που μοιράστηκες μαζί μας με την επιστολή σου, και εύχομαι να μπορέσω να κάνω και εγώ πράξη αυτά που είναι γραμμένα εκεί.

Ιωάννου Α’, 5

Ο Απόστολος Ιωάννης με γλαφυρό τρόπο μιλάει για την καινούρια ζωή που χάρισε ο Χριστός στον κόσμο. Ζωή αληθινή, πέρα από φαντασίες και πεποιθήσεις, ζωή που έχει να κάνει με την αγάπη προς όλους τους ανθρώπους και με την αγάπη προς τον Θεό. Έχοντας μεταβεί από την απλή ζωή στην εν Χριστώ ζωή, ο Απόστολος δε διστάζει να μιλήσει με τόλμη και να πει πως όσοι δεν αποδέχονται τον Ιησού Χριστό, δεν μπορούν και να μας μιλάνε για αληθινή ζωή γιατί δεν έχουν γνωρίσει πραγματικά τον Θεό.

Ο Θεός έχει πιστοποιήσει ότι ο Ιησούς είναι ο Υιός του, με τη νέα ζωή που μας έδωσε δι’ Αυτού, και ο ίδιος ο Ιησούς το πιστοποιεί με την Θυσία του στον Σταυρό για εμάς και για όλο τον κόσμο. Και το Άγιο Πνεύμα το βεβαίωσε, με τη βάφτιση του Ιησού στον Ιορδάνη, το Άγιο Πνεύμα που επικαλούμαστε και στις δικές μας βαφτίσεις.

Με την πίστη λοιπόν στον Ιησού Χριστό, τον Υιό του Θεού, μπορούμε να νικήσουμε τον κόσμο, και να ζήσουμε τη νέα ζωή, τηρώντας τις εντολές του Χριστού και αφήνοντας πίσω μας την αμαρτία. Έτσι, έχοντας την καινούρια ζωή, έχουμε και παρρησία απέναντι στον Θεό, και Εκείνος μας ακούει και μας δίνει αυτά που ζητάμε κατά το θέλημά του.

«Παιδάκια μου», τελειώνει την επιστολή ο Απόστολος Ιωάννης, «προσέχετε τα είδωλα. Φυλαχτείτε. Αμήν.»

Ιωάννου Α’, 4

Το τέταρτο κεφάλαιο αναφέρεται στους ψευδοπροφήτες και στη γνώση του Θεού.

Υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι δε γνωρίζουν τον Θεό και όμως θέλουν να μιλάνε για Αυτόν και να διδάσκουν τον κόσμο. Και μάλιστα, έχουν και οπαδούς! Επειδή κοιτάζουν να εξυπηρετήσουν το συμφέρον τους, είναι συντονισμένοι με ένα μέρος των ανθρώπων που κάνει παρόμοιο τρόπο ζωής και έτσι γίνονται αποδεκτοί από αυτούς ως όμοιοι με αυτούς. Για αυτό το λόγο είναι σημαντικό οι Χριστιανοί να διακρίνουν μεταξύ αυτών που μιλούν για τον Θεό και να δουν ποιος μιλάει επειδή αγαπάει και γνωρίζει τον Θεό και ποιος λέει πράγματα που δεν είναι αληθινά.

Πώς όμως φτάνουμε στην γνώση του Θεού; Γιατί οι ψευτοπροφήτες είναι ψεύτικοι; Για τον Απόστολο Ιωάννη το ζήτημα είναι απλό. Η γνώση του Θεού συνδέεται με την αγάπη. Για να γεννηθείς από τον Θεό και να Τον γνωρίσεις, πρέπει να ανταποκριθείς στην αγάπη του Θεού, ο Οποίος τόσο πολύ μας αγάπησε που έστειλε τον μονογενή του Υιό ώστε να πλυθούμε και να γίνουμε καθαροί από τις αμαρτίες μας. Τόσο πολύ μας αγάπησε ο Θεός και αυτό μας εμπνέει να Τον αγαπήσουμε και εμείς. Και για να Τον αγαπήσουμε, ξεκινάμε πρώτα αγαπώντας ο ένας τον άλλον. Άλλωστε, αν δεν αγαπάμε τους άλλους ανθρώπους με τους οποίους ερχόμαστε σε επαφή καθημερινά, πώς μπορούμε να πούμε πως αγαπάμε τον Θεό τον Οποίο δε βλέπουμε;

Έτσι λοιπόν, δια της αγάπης, έρχεται το Άγιο Πνεύμα σε εμάς και τότε γνωρίζουμε ότι ο Θεός μένει με εμάς, τότε γνωρίζουμε ότι ο Θεός απέστειλε τον Υιό του ως Σωτήρα του κόσμου, τότε γνωρίζουμε ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο Υιός του Θεού και ότι ο Θεός μας αγαπάει. Με την αγάπη ο φόβος που ως άνθρωποι μπορεί να έχουμε απέναντι στον Θεό χάνεται και έτσι μπορούμε με θάρρος ελεύθερα να τον απαντήσουμε την ημέρα της κρίσεως.

Αυτοί που φοβούνται τις τιμωρίες δεν είναι ακόμα τέλειοι στην αγάπη. Ο Θεός δε μας τιμωρεί, ο Θεός μας αγαπάει. Όλους. Και αυτό μπορούμε να το γνωρίσουμε δια της αγάπης. Η αγάπη του Θεού και η αγάπη των άλλων ανθρώπων πάνε μαζί. Αχ, Απόστολε Ιωάννη, με πόση σαφήνεια εξηγείς την Χριστιανική πίστη!

Ιωάννου Α’, 3

Στο τρίτο κεφάλαιο της πρώτης επιστολής, ο Απόστολος Ιωάννης μιλάει για τη νέα ζωή που έδωσε ο Θεός δια του Χριστού στον άνθρωπο αλλά και για τη διαφορά της από το σκοτάδι της αμαρτίας.

Ο Απόστολος Ιωάννης μιλάει για τη δυνατότητα που έδωσε ο Χριστός σε αυτούς που θα πιστέψουν στο όνομά του και θα δεχτούν τον λόγο του να μεταβούν από τον θάνατο στη ζωή. Θάνατος είναι να μισούμε τους συνανθρώπους μας και να ζούμε τη ζωή μας με κέντρο το εγώ μας. Ζωή είναι να αγαπάμε τους άλλους ανθρώπους και να ζούμε θυσιαζόμενοι για τους άλλους. Υπόδειγμα ζωής είναι ο ίδιος ο Χριστός, ο οποίος έδωσε τη ζωή του για εμάς.

Να αγαπάμε λοιπόν, αλλά να αγαπάμε αληθινά και όχι στα λόγια! Τέτοια αγάπη δεν φέρνει ζωή. Αληθινά και με πράξεις πρέπει να είναι η αγάπη μας. Άμα είναι αληθινή, δεν περιορίζεται στα λόγια, αλλά κάνει και πράξεις. Βέβαια, πράξεις μπορεί να έχουμε και χωρίς αγάπη. Αλλά τότε δε σημαίνουν τίποτα.

Αγάπη και όχι αμαρτία έχει η ζωή αυτού που γεννήθηκε άνωθεν και έγινε υιός του Θεού. Με τον Χριστό, οι άνθρωποι έχουν τη δυνατότητα να γίνουν υιοί του Θεού. Υπό μία έννοια, η δημιουργία του ανθρώπου δεν έχει ολοκληρωθεί, αλλά ο άνθρωπος δημιουργείται αυτή τη στιγμή. Δε βλέπουμε ολοκληρωμένο τον άνθρωπο. Όταν ο άνθρωπος γίνει ολοκληρωμένος θα δει τον Θεό όπως Εκείνος είναι. Εν τω μεταξύ, να αθλούμαστε στην αγνότητα οι Χριστιανοί, με ελπίδα ότι κάποτε θα ολοκληρωθούμε και θα γίνουμε όμοιοι με τον Θεό.

Επομένως, με καθαρή τη συνείδηση, ας ακολουθούμε τις εντολές του Θεού, ας ακολουθούμε τον Χριστό και ας προσευχόμαστε δια του Χριστού στον Θεό, ο οποίος και θα μας δίνει απλόχερα αυτά που θα του ζητάμε. Τηρώντας τις εντολές, γνωρίζουμε ότι μένουμε με τον Θεό και Αυτός μας ακούει και μας δίνει όταν Του ζητάμε.

Ιωάννου Α’, 2

Στο δεύτερο κεφάλαιο της επιστολής, ο Απόστολος Ιωάννης μιλάει για την αμαρτία, την γνώση του Θεού, την αγάπη, την πονηρία και τους ψευδοδιδασκάλους.

Για την αμαρτία λέει πως άμα αμαρτήσουμε, μπορούμε να στηριχτούμε στον Χριστό και να λάβουμε συγχώρεση από τον Θεό.

Για τη γνώση του Θεού, λέει ότι εξαρτάται από την τήρηση των εντολών του Χριστού. Με έναν μυστήριο τρόπο, μέσα από την τήρηση των εντολών ο άνθρωπος γνωρίζει τον Θεό, μέσα δηλαδή στις ίδιες τις εντολές βρίσκεται η γνώση του Θεού.

Για την αγάπη λέει πως το σκοτάδι χάνεται και το αληθινό φως ήδη φώτισε. Αυτοί που βρίσκονται στο φως αγαπούν τους αδερφούς, αλλά αυτοί που βρίσκονται στο σκοτάδι μισούν τους αδερφούς. Το μίσος τυφλώνει την καρδιά. Αντίθετα, ο δρόμος του Χριστιανισμού περνάει μέσα από την αγάπη για τον συνάνθρωπο.

Για την πονηρία λέει πως ο καιρός της τέλειωσε. Έχει αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση για την ένδοξη παρουσία του Χριστού. Υπάρχει καλή επιθυμία και κακή επιθυμία. Επιθυμία που φέρνει ζωή και επιθυμία που φέρνει σκοτάδια. Το να θέλουμε να γεμίσουμε με ηδονές και να επιδεικνυόμαστε είναι κενό. Αυτό που γεμίζει τον άνθρωπο είναι να ζει σύμφωνα με το θέλημα του Θεού.

Για τους ψευτοδιδάσκαλους λέει πως διδάσκουν ότι ο Ιησούς δεν είναι ο Μεσσίας, ότι υπάρχει σωτηρία όχι στις εντολές του Χριστού, αλλά σε άλλα πράγματα. Όμως ο Απόστολος Ιωάννης γνωρίζει πως όποιος δεν έχει μέσα του τον Χριστό, δεν έχει ούτε τον Θεό, πως ο Χριστός φέρνει τη ζωή στον άνθρωπο και πως αυτοί που ανταγωνίζονται τη διδασκαλία του Χριστού συσκοτίζουν και δε φωτίζουν, λένε ψέματα και όχι την αλήθεια.

Ακόμα λοιπόν και αν έρχονται μέσα από την Εκκλησία, δεν πρέπει να τους ακούμε, αλλά να μένουμε πιστοί σε αυτά που οι Απόστολοι μας παρέδωσαν. Οι ψευτοδιδάσκαλοι φροντίζουν για το δικό τους συμφέρον, ενώ οι δίκαιοι έρχονται από τον Θεό.

Ιωάννου Α’, 1

Η πρώτη επιστολή του Ιωάννη είναι από τις αγαπημένες μου επιστολές της Καινής Διαθήκης. Και η επιστολή του Ιακώβου μου αρέσει πολύ. Ας ξεκινήσουμε με το πρώτο κεφάλαιο της επιστολής.

Ο Ιωάννης αρχίζει την επιστολή ξεκαθαρίζοντας πως θα μιλήσει για την εμπειρία του, για αυτά που έζησε. «Αυτό που ακούσαμε, αυτό που είδαμε με τα μάτια μας, αυτό που είδαμε και ψηλαφίσαμε με τα χέρια μας». Ο λόγος της ζωής δεν έχει θεωρητικό χαρακτήρα για τον Απόστολο Ιωάννη. Είναι θέμα προσωπικής πείρας, αισθήσεων και εμπειριών που αποκτήθηκαν πλάι στον Ιησού Χριστό, ο οποίος βρισκόταν σε σχέση με τον Πατέρα και φανερώθηκε στους ανθρώπους, ειδικά δε στους Αποστόλους.

Επειδή ακριβώς γνώρισε τον Ιησού, μπορεί να δώσει μαρτυρία περί Αυτού και να μας βεβαιώσει πως Αυτός είναι η Ζωή η Αιώνιος.

Αυτός είχε προσωπική πείρα και γι’ αυτόν τον λόγο μπορεί να μας μεταφέρει και εμάς την εμπειρία του ώστε να έχουμε και εμείς κοινωνία με τους Αποστόλους και με τον Θεό και με τον Χριστό, και να είναι η χαρά μας πλήρης, χωρίς να επισκιάζεται από το γεγονός ότι δεν έτυχε να γνωρίσουμε προσωπικά τον Χριστό.

Οι αυτόπτες μάρτυρες μας μεταφέρουν, μας κοινωνούν τον Χριστό.

Και ξεκινάει με το μήνυμα που ακούσανε οι απόστολοι, ότι δηλαδή ο Θεός είναι Φως και δεν υπάρχει καθόλου σκοτάδι σε Αυτόν.

Αλλά επειδή ακριβώς ο Θεός είναι φως, δεν μπορούμε να πούμε ότι βρισκόμαστε σε κοινωνία με τον Θεό και ταυτόχρονα να ζούμε στο σκοτάδι. Αυτό θα ήταν ψέμα. Πρέπει λοιπόν να αλλάξουμε ριζικά τη ζωή μας για να μπορέσουμε να έρθουμε σε κοινωνία με τον Θεό.

Εάν ζούμε τη ζωή μας στο φως, όπως και ο Θεός βρίσκεται στο Φως, έχουμε κοινωνία ο ένας με τον άλλο και το αίμα του Ιησού Χριστού, που είναι ο Υιός του Θεού, μας καθαρίζει από κάθε αμαρτία.

Προσοχή όμως: αν πούμε ότι δεν έχουμε καμία αμαρτία, πλανούμε τους εαυτούς μας και δε βρίσκεται μέσα μας η αλήθεια. Πρώτα λοιπόν να αναγνωρίσουμε και να εξομολογηθούμε τις αμαρτίες μας, να διαπιστώσουμε ότι όντως έχουμε πρόβλημα, για να μας συγχωρέσει τις αμαρτίες μας και να μας καθαρίσει από κάθε αδικία. Άλλωστε, αυτός που νομίζει πως είναι καθαρός δεν πρόκειται ποτέ να ζητήσει καθαρισμό και έτσι δεν πρόκειται και ποτέ να καθαριστεί.

Αν πούμε ότι δεν έχουμε αμαρτήσει βγάζουμε ψεύτη τον Θεό και ο λόγος του δεν υπάρχει μέσα μας.

Άρα, πρώτο βήμα είναι να συνειδητοποιήσουμε τις αμαρτίες μας και να ζητήσουμε καθαρισμό. Και ο Θεός είναι και άξιος εμπιστοσύνης και δίκαιος και μας αγαπάει και θα μας καθαρίσει και θα μας δώσει ζωή αιώνιο.

ΚΑΤΑ ΜΑΤΘΑΙΟΝ, 11

 

Το κεφάλαιο αυτό μιλάει για τον Χριστό.

Ξεκινάει όμως με το πρόσωπο του Ιωάννη. Τι είναι ο Ιωάννης; Ο Χριστός τον περιγράφει με δυο κουβέντες αποστομωτικά: Είναι ο σπουδαιότερος από όλους τους ανθρώπους που έχει γεννήσει ποτέ γυναίκα.

Για τον Ιωάννη, αυτόν που κάποιοι λένε τρελό επειδή νηστεύει και κάνει άσκηση στην έρημο, για αυτόν τον Ιωάννη, μας αποκαλύπτει ο Χριστός, έχει μιλήσει η Γραφή. Δεν είναι τυχαίο πρόσωπο, αλλά είναι αυτός που ο λαός του Ισραήλ περίμενε για να ετοιμάσει τον δρόμο για τον Ερχόμενο.

Ο Ιωάννης δηλαδή κλιμακώνει μια περίοδο προετοιμασίας (ο Παύλος μας φανερώνει τον χαρακτήρα του Μωσαϊκού Νόμου λέγοντας πως είναι παιδαγωγός εις Χριστόν). Μετά τον Ιωάννη δεν έχει κάτι άλλο. Έρχεται κατευθείαν ο Χριστός και η βασιλεία των ουρανών.

Όλοι οι προφήτες και όλος ο νόμος προφητεύουν μέχρι τον Ιωάννη. Τότε, όλα ανακεφαλαιώνονται (για να χρησιμοποιήσω μια αρχαία Χριστιανική έκφραση) στο πρόσωπο του Χριστού. Όλα ανακεφαλαιώνονται, σα να επρόκειτο περί βιβλίου, στο πρόσωπο του Χριστού, αλλά και όλα πληρώνονται, όλα γεμίζουνε, από τον Χριστό.

Η βασιλεία ήρθε και «βιασταὶ ἁρπάζουσιν αὐτήν».

Γι’ αυτόν τον λόγο, οι πόλεις οι οποίες απέρριψαν τον Χριστό όταν τις πλησίασε και θαυματούργησε μέσα σε αυτές, αυτές οι πόλεις που δοξάστηκαν με την παρουσία και το έργο του Χριστού, θα καταποντιστούν στην άβυσσο, γιατί δεν ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα Του, δεν τους «ξύπνησαν» τα σημεία και τα τέρατα που γίνονταν σε αυτές από τον Χριστό. Ακόμα και πόλεις με κακή φήμη θα έχουν καλύτερη μοίρα από τις ένδοξες πόλεις του Ισραήλ.

Οι σοφοί και οι συνετοί, λέει ο Χριστός, δεν μπόρεσαν να καταλάβουν. Δόξα πρέπει στον Θεό που αποκάλυψε τα μυστήριά Του στους φτωχούς, τους απλούς ανθρώπους και τους περιθωριοποιημένους της γης.

Ποιος όμως είναι ο Χριστός και ποια είναι η σημασία Του; Κανένας δε γνωρίζει τον Υιό παρά μόνον ο Πατήρ. Αλλά και κανείς δε γνωρίζει τον Πατέρα παρά μόνον ο Υιός και σε όποιον θέλει ο Υιός να Τον αποκαλύψει. Και αυτή η γνώση του Πατέρα, δίνει ανάπαυση σε όσους αναζητούν ανάπαυση.

Για να βρούμε ανάπαυση δηλαδή οι άνθρωποι, πρέπει να σηκώσουμε τον ζυγό του Χριστού. Παράδοξα πράγματα. Αλλά δεν πρέπει να απελπιζόμαστε, γιατί ο Χριστός είναι πράος και ταπεινός στην καρδιά. Μας αποκαλύπτει επίσης πως το φορτίο που δίνει σε αυτόν που σηκώνει τον ζυγό Του είναι ελαφρύ.

«ἄρατε τὸν ζυγόν μου ἐφ’ ὑμᾶς καὶ μάθετε ἀπ’ ἐμοῦ, ὅτι πρᾷός εἰμι καὶ ταπεινὸς τῇ καρδίᾳ, καὶ εὑρήσετε ἀνάπαυσιν ταῖς ψυχαῖς ὑμῶν· ὁ γὰρ ζυγός μου χρηστὸς καὶ τὸ φορτίον μου ἐλαφρόν ἐστιν.»

ΚΑΤΑ ΜΑΤΘΑΙΟΝ, 10

Προσκαλεί ο Χριστός τους δώδεκα μαθητές και τους δίνει εξουσία να θεραπεύουν τον κόσμο. Πριν τους στείλει στην αποστολή τους, τους δίνει μερικές οδηγίες, προετοιμάζοντάς τους για την αποστολή τους.

Τι τους στέλνει να κάνουν; Να κηρύσσουν πως έφτασε η βασιλεία των ουρανών. Και να βοηθάνε τον κόσμο με τη δύναμη του Θεού, θεραπεύοντας τους αρρώστους, καθαρίζοντας τους λεπρούς, αναστένοντας τους νεκρούς, διώχνοντας τους δαίμονες.

Και τους λέει να τα κάνουν όλα αυτά δωρεάν, γιατί ο Θεός δωρεάν δίνει τα χαρίσματά Του.

Όμως, στο μήνυμα του Χριστού δε χωράει συμβιβασμός με τον κόσμο αυτόν. Η σύγκρουση είναι αναπόφευκτη. Οι μαθητές θα κυνηγηθούν, θα διωχθούν, θα βασανιστούν, θα θανατωθούν. Ό,τι έχει κρυμμένο καθένας στην καρδιά του θα βγει στο φως. Όλοι θα τοποθετηθούν απέναντι στον Χριστό, είτε ακολουθώντας Τον, είτε κυνηγώντας Τον.

Ακόμα και οικογένειες θα διχαστούν.

Αλλά οι μαθητές δεν πρέπει να φοβούνται. Καταρχάς, ξέρουν από την αρχή πού μπλέκουν. Άμα συμπεριφέρθηκαν με αυτόν τον τρόπο στον Χριστό, οι μαθητές Του δεν μπορεί να περιμένουν κάτι καλύτερο. Έπειτα, όλα βρίσκονται στα χέρια του Θεού. Επομένως δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας. Αλλά και να χρειαστούμε κάτι, το Άγιο Πνεύμα θα το χορηγήσει. Ο Θεός μας αγαπάει και μας προσέχει.

Ο διωγμός μπορεί να είναι αναπόφευκτος, αλλά το κουράγιο δεν πρέπει να χαθεί. Όλοι θα τοποθετηθούν απέναντι στον Χριστό, και η τοποθέτησή τους αυτή θα καθορίσει την ύπαρξή τους για πάντα.

Αλλά πώς πρέπει να είναι ο μαθητής του Χριστού; Λεβέντης. Να μη βάζει πάνω από όλα την καλή γνώμη του κόσμου για το πρόσωπό του. Να αγαπάει την Αλήθεια τόσο ώστε να είναι διατεθειμένος να Την ακολουθήσει όπου τον βγάλει. Ακόμα και αν αυτό τον κάνει να χάνει το βόλεμα του. Αυτό είναι το μόνο βέβαιο. Το βόλεμα θα χαθεί άμα ακολουθήσει κανείς την Αλήθεια. Αλλά το βόλεμα οδηγεί στον θάνατο, ενώ ο σταυρός οδηγεί στην ζωή.

Διαλέγουμε και παίρνουμε. Ο Χριστός, με την παρουσία Του, θέτει το πρόβλημα και σε αυτό το πρόβλημα όλοι θα τοποθετηθούμε. Ακόμα και αυτός που θα δεχτεί έναν δίκαιο άνθρωπο και του δώσει ένα ποτήρι κρύο νερό για τη δικαιοσύνη του, θα το βρει μπροστά του το καλό που έκανε και τον τρόπο με τον οποίο τοποθετήθηκε απέναντι στη δικαιοσύνη.